Maidin dhrothanach i nDeireadh Fomhair atá ann agus tá mé ag siúl chun mo chuid oibre ón stad bus i Sráid Bedford. Tá cartán tae milis lachtach ón chíosc i mo ghlac agam. Ag trasnú na sráide ghnóthaí ag Plás Wellington chun dul go Cearnóg Donegall Thuaidh tá mé ar leath-rith an slat dheireannach, agus doirteann an tae tríd poll i gcláibín an chartáin agus síos mo chasóg mhór olann. Ligim mallacht asam faoi m’anáil agus glanaim lem mhuinchille é. Chan dochar domh é. Leanaim ar aghaidh, ag gluaiseacht tríd na slúaite deifreacha ar an chosán liath sleamhain, ag iarraidh timpiste eile a sheachaint.
Ag barr Plás Donegall tá maolú ar líon an tslua, agus tá mé ag trasnú ag na soilse nuair a thagann rothaí agus dóbair go mbuaileann sé mé. Tá sé sáite ann féin – ag canrán leis tríd a bheola beaga suaracha mar iascphus beag teann – ach tíonn sé mé go díreach in am agus stadann sé. Tá sé tanaí, snáthaidghnúiseach, le gruaig radalach, liath-fhionn, agus culaith spóirt lánchaite air.Títear domhsa nach fada go mbeannóidh sé don fhear dorais le rá seanchaite, isteach leis san ardaitheoir painéalta, agus rachaidh as amharc i gcóisir fheidhmeannaigh an bharrurláir. Tiocfaidh sé amach ar ball beag, frasaithe, cumhraithe, cíortha cóirithe agus culaith miosúir air, do chaife Sumatra agus céadchruinniú an lae. Tá sé ar rothar costasach sléibhe, ach ní thugaim mórán aird air mar go bhfuil a shúile fhuara ghorma dom fhiosrúchán go mion. Ní gá dó rud ar bith a rá: is cuma faoin solas dearg nár stop sé aige, agus is léir gur ormsa atá an locht. Seasaim ansin nóiméad ‘mo staic, tae te ag sileadh ó mo lámh. Ansin tá sé thart. Níl mé ach bearrán dó, chan fíorsprioc a bhirt.
***
Original in English here.
Vernacularisms Gaeilge 